Ἡ ζωή μας εἶναι στιγμές τοῦ Θεοῦ...Σήμερα πόνος καί δοξολογία, ἀλλά ὄχι ἀπελπισία. Αὔριο χαρά, ἀλλά ὄχι ἔπαρση...
Νά πονᾶς, ἀλλά νά εἶσαι τοῦ Θεοῦ...
Μέσα στή ζωή, πίστεψέ με, συμβαίνουν ὅλα αὐτά, αὐτές οἱ θλίψεις, οἱ ἀποτυχίες, οἱ ἐξαπατήσεις τῶν ὀνείρων μας, οἱ λάθος ἄνθρωποι ποὺ συναντήσαμε καί θὰ συναντήσουμε, γιά νά γίνουμε καλύτεροι...Νά γίνουμε πιό ἐλεύθεροι...Νά γίνουμε πιό γνήσιοι...
Γιά νά μάθουμε νά ἀγαπᾶμε. Νά συγχωρᾶμε. Γιά νά μήν ποῦμε ποτέ: Ἐγώ Θεέ μου δέν εἶμαι σάν αὐτόν ἐκεῖ τόν τελώνη...Μεγάλο μάθημα αὐτό...
Ξέρεις τί ὀμορφιά κρύβεται στό νά εὐχαριστήσεις τό Θεό γιά ὅλα αὐτά τά φριχτά καί ἀπαίσια ποὺ βρέθηκαν στό διάβα σου;; Ἀκόμα πίστεψέ με, κάπου μέσα σέ αὐτά βρίσκεσαι κι ἐσύ...Γιατί κάπου μέσα μας ὑπάρχει ἕνα θηρίο, πού λέγεται ἐγώ, καί πρέπει νά πεθάνει...Εἶναι τό μόνο ποὺ θά πεθάνει γιά νά ζήσει ἡ ψυχή μας ἀληθινά...