Σάββατο 4 Νοεμβρίου 2017

Μέσα σέ κήπους ὁλόγιομους περπάτησα...
Κάθισα ἀποκαμωμένος διαβάτης...
Εἶδα μορφές ταλαίπωρες ἀπό τόν ἴδιο τους τόν ἑαυτό ...
Μιά μιζέρια. Ἕνα μηδέν κι ἕνα τίποτα νά ματώνουν νά τό κάνουν κάτι, νά τό κάνουν ζωή...
Στέκομαι στό παράθυρο καί κλαίω...
Τόση χαρά;; Τόσο ναί! Τόση κατάφαση τῆς παρουσίας Σου, Χριστέ μου;;
Προχωρῶ καί πορεύομαι καί κρατῶ τόσα λουλούδια καί τόσα χαμόγελα καί τόσα ΝΑΙ παραμάσχαλα...
Ὄνειρο ἡ ζωή καί νά ἦταν κι ἄλλη!
Χρώματα μέ πνίγουν καί φῶς !!!
Πολύ φῶς..
Καί μιά ἀγκαλιά, θεϊκή καί ἀπρόσμενη!
Μοῦ γνέφει ὁ Ἥλιος καί Τόν βλέπω!
Θέλω νά Τόν δεῖτε κι ἐσεῖς;;
Δέν Τόν βλέπετε;;
Κρύβεται σέ αὐτό τό "τώρα Του"...
Σέ αὐτό τό αἰώνιο καί ἀπαιτητικό τώρα Του...

Πέμπτη 5 Οκτωβρίου 2017

Ξέρω ὅλα τά προβλήματά σου τά ἴδια καί σήμερα. Δέν ἄλλαξε τίποτε. Μάλιστα ξύπνησες μέ πόνο στή μέση, πονοκέφαλο, μέ ἀνακατεμένο στομάχι...Ξαφνικά πῆγες νά πιεῖς νερό καί ἔπεσε τό καπάκι ἀπό τά χέρια σου...Ἀγωνιᾶς: Λές νά ἔχω κάποια κρυφή ἀρρώστια;; Λές;; Χίλια λές νά παιρνοῦν ἀπό το μυαλό σου καί σάν κινηματογραφική ταινία κάποιες ἀπογοητεύσεις, κάποια λόγια ἐπιτυχημένων ἀστῶν καί καλῶν χριστιανῶν...Χωρίστηκε καί ἡ ἐκκλησία σέ στρατόπεδα...Μοῦ ἔλεγε προχθές φίλος ἱερομόναχος: Εἶμαι στη μαύρη λίστα γιατί λέω τήν ἀλήθεια...Καί τό πιστεύω. Δέν ὑπερβάλλει..Τί νά λέμε...Ἡ ζωή εἶναι μικρή τόσο μικρή ποὺ μιὰ μέρα θά φτάσει ἐκείνη ἡ ὥρα μας-ἡ μεγάλη ὥρα ποὺ λέει καί ὁ πατήρ Ζαχαρίας τοῦ Ἔσσεξ-καί θά λέμε: Μά πῶς τόσο γρήγορα;; Μά, ἤθελα λίγο ἀκόμα...Βλέπεις ἡ ζωή εἶναι τόσο γλυκιά ποὺ ὅσο κι ἄν εἴμαστε μπολιασμένοι ἀπό τήν προσδοκία τῆς αἰωνίου ζωῆς-ἐντούτοις κανείς μας δέν θέλει νά πεθάνει...Καθημερινά μοῦ ζητᾶνε νά προσεύχομαι γιά ὑπερήλικες 85, 90 ἐτῶν ποὺ μπαίνουν στό νοσοκομεῖο γιά κάποια ἀρρώστεια κι ὅμως οἱ συγγενεῖς τους κάνουν τά πάντα νά τούς κρατήσουν στή ζωή λίγο ἀκόμα...Βλέπετε πώς μᾶς νικᾶ ἡ ἀγάπη;; Πῶς νικᾶ τή λογική;; Πῶς νικᾶ ἀκόμα καί τήν πνευματικότητά μας;; Τήν ὅποια τέλος πάντων...Μέ νύχια καί μέ δόντια θέλουμε νά κρατήσουμε τή ζωή, τήν ὑλική ζωή...Νά ξημερώσουμε καί νά ἀντικρίσουμε τόν ἥλιο...Πόσες διαφορετικές ἐπιλογές θά κάναμε ἄν ξέραμε...
Ὅλα ἔχουν μπεῖ σέ ἕναν διαφορετικό ροῦ-δέν ξέρω ἄν τό ἔχουμε "πιάσει" αὐτό. Γιαυτό πιά ἡ ξύλινη ἐκκλησία δέν ἀγγίζει. Γιαυτό ζητᾶμε λόγο μεστό, ἀληθινό, ταπεινό...Γιαυτό ὁ Θεός ἀναδεικνύει πρόσωπα ποὺ μᾶς δίνουν τό χέρι γιά μιὰ οὐσιαστική ἀπελευθέρωση...Εἶναι κρίμα νά εὐτελίζουμε τή λίγη αὐτή ζωή μας. Νά τυραννιόμαστε. Νά βασανιζόμαστε. Ἤ νά ἀφήνουμε νά μᾶς βαασανίζει ἡ τόση τοξικότητα...Ἦρθε χθές ἕνας κύριος νά κάνει μιὰ ἐξυπηρέτηση-διακονία μέσα στό μοναστήρι. Ἐγώ: Ἡ Ἁγία Τριάδα νά σᾶς τό ἀνταποδώσει! Ἐκεῖνος: Δέν θέλω ἀνταπόδοση. Τό κάνω ἀπό τήν καρδιά μου γιατί τό θέλω, κι ἄς μήν μοῦ τό ἀνταποδώσει ὁ Θεός. Ἔμεινα ἄφωνη. Πολλή θεολογία μέσα σέ λίγες ἁπλές λέξεις. Τί νά τά κάνω τά δικά μας θεολογικά φῶτα;; Ἔφτασε ὁ ἄνθρωπος στό βίωμα τοῦ υἱοῦ ἀπέναντι στόν Θεό καί στούς ἀνθρώπους κι ὄχι στό βίωμα τοῦ μισθωτοῦ.
Κάποτε εἶχα ἀκούσει ἀπό κάποιον γέροντα τό ἑξῆς: Ἄν σοῦ λέγανε ὅτι γιά ὅλα ἔκανες τελικά, νηστεῖες, καλές πράξεις προσευχές, δέν ὑπάρχει ἀντίκρισμα δέν ὑπάρχει παράδεισος, δέν ὑπάρχει μισθός τι θά ἔλεγες τοῦ Θεοῦ: Α, ρε Θεέ μου, ἄδικα ἀγωνιζόμουν;; Μέ ξεγέλασες τελικά;;
Τουτέστιν: Τό τώρα τοῦ Θεοῦ. Ἐδῶ καί τώρα. Μήν κοιτᾶς πίσω. Μήν κοιτᾶς αὔριο. Μήν ἀγχώνεσαι. Κάνε αὐτό ποὺ πρέπει σήμερα κι ἄσε τόν ΘΕΟ νά ἀποφασίσει...Τελικά σκέψου κάτι: Πῶς ὅ,τι καί νά κάνεις, τελικά Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟ ΘΕΟ!

Παρασκευή 29 Σεπτεμβρίου 2017

Στη γη λίγο ουρανό

Μέσα σέ αὐτό τό ἀπαράκλητο τοῦ κόσμου τούτου εἶναι ψέμα νά ποῦμε ὅτι δέν μᾶς συγκινεῖ ἡ ἀγάπη...Προχθές ἦρθε μιά κοπέλα ἄγνωστη σέ μένα...Χτύπησε τό κουδούνι...Ἀντίκρυσα ἕνα κορίτσι 24 χρονῶν...Ἦρθε ἀπό Ἀθήνα μόνη της...
-Γειά σας! 
-Γειά σου παιδί μου, καλῶς ἦρθες!
- Ξέρετε, σᾶς παρακολουθῶ στό facebook. Κάθε πρωί ἀνοίγω τό προφίλ μου νά δῶ ἄν ἔχετε ἀναρτήσει κάτι...
Ἀπό κεῖ ξεκίνησε μιὰ ὡραία πνευματική συζήτηση. Τήν εἶδα νά χαλαρώνει λίγο-ἔτρεμαν τά χέρια της ἀπό τό τράκ...
-Πρώτη φορά πάω μόνη μου σέ μοναστήρι...Πρώτη φορά κάνω τέτοιο ταξίδι μόνη μου...Ἀλλά ἄξιζε αὐτή ἡ περιπέτεια...
Συγκινήθηκα...Μιλήσαμε ἀρκετά κι εἶδα τά νεανικά ὄνειρα καί τούς φόβους καί τὶς ἀναζητήσεις νά ξεδιπλώνονται μπροστά μου...Πῆγε ὁ νοῦς μου στό χρόνο...Χρόνια πίσω...Ὅταν κι ἐγώ κάπου στά 18μου ἄρχισα τίς πρῶτες ἐπισκέψεις μου σέ μοναστήρια τῆς Ἀθήνας γειτονικά τότε τῆς Πανεπιστημιακῆς μου βάσης...Χρόνια ἀλησμόνητα. Ἀθωότητα, προσδοκίες...Πίστευα ὅτι ὅλοι εἶναι ἄγγελοι...Ὄχι ὅτι τώρα δέν τό πιστεύω...Ἀλλά τώρα πιστεύω ὅτι ὅλοι εἶναι ἄγγελοι μέ πληγωμένα φτερά. Ἄνθρωποι ποὺ θά ἔπρεπε νά εἶναι ἄγγελοι, θά ἤθελαν νά εἶναι ἄγγελοι ἀλλά δέν μπόρεσαν, δέν τούς ἄφησαν οἱ καταστάσεις...Κι ὅμως ...Εἶναι κι αὐτοί πλάσματα τοῦ Ἴδιου Θεοῦ...Πού σίγουρα σάν Θεός εἶναι διαφορετικός ἀπό τούς ἀνθρώπους. Σίγουρα ἔχει μιάν ἄλφα ἀνωτερότητα. Γιά σκεφτεῖτε το...
Κατεβάσαμε τήν Ἄννα (ἄς δώσουμε ἕνα τυχαῖο ὄνομα) κάτω στόν σταθμό. Θά ἔφευγε τήν ἴδια μέρα. Ἔκανε ἕνα ταξίδι ἀστραπῆς.
-Σᾶς παρακαλῶ ἄν μπορεῖτε νά μέ κάνετε φίλη σας στό facebook. Εὐχαρίστως τῆς ὑπόσχομαι...
Χαιρετηθήκαμε στό σταθμό κι ἕνα χαμόγελο ἄνθισε στά χείλη της.
Γιαυτό τό χαμόγελο καί γιά τόσα ἄλλα -ἔστω καί ἐλάχιστα-ποὺ ἀνθίζουν πίσω ἀπό τίς ὀθόνες διαβάζοντας τίς ἀναρτήσεις μου θά συνεχίσω νά γράφω. Εἶναι φορές ποὺ ἡ κούραση μέ τά χτυπήματα σέ κάνει ἀδύναμο νά ἀντέξεις τά σχόλια τοῦ τύπου : "Μοναχή καί ἔχει facebook;" τί εἴδους μοναχή εἶναι αὐτή;; Καμιά φορά λοιπόν, κοντοστέκεται κανείς καί λέει: Μήπως τελικά κάνω κακό;; Μήπως;; Σέ μιά τέτοια καμπή ἤμουν κι ἔστειλε ὁ Θεός τήν Ἄννα, ἕνα ἄγνωστο κορίτσι νά χτυπήσει τήν πόρτα...Μπορεῖ νά μήν τήν ξαναδῶ...Μπορεῖ νά ἦταν ἄγγελος Κυρίου...
Ἕνα ξέρω: Ὅτι κι ἐμένα ἄνθισε τό χαμόγελο, ὄχι στά χείλη μά στήν καρδιά μου...

Πέμπτη 28 Σεπτεμβρίου 2017

Ὅλα τόσο ξαφνικά...

Τόσα ὄνειρα, τόσες σκέψεις, τόσες ἀγάπες...Μιά ζωή ἄδεια, χαμένη...
Ἕνας ἀνύπαρκτος σύζυγος, μιά ζωή μίζερη, ἕνα κενό, ἕνα χάος...
Κάπου κάπου δέν μπορεῖ κάπου φταίξαμε κι ἐμεῖς...
Κάτι κάναμε λάθος...Κάπου πήραμε τή ζωή μας λάθος...
Χρέη ἀπίστευτα...Μά πῶς;;
Μήπως κάποια κακή διαχείριση;; Κάποιο λάθος χειρισμό;;
Πού τώρα τόν δεχόμαστε ὡς κολαστήριο;;
Γιατί σέ μενα;; Ἀναφωνοῦμε μέ παράπονο;;
Μά γιατί ὄχι;; Τί πιό φυσιολογικό;;
Εἶναι πολύ παράδοξο ὅλοι νά θέλουμε νά λεγόμαστε χριστιανοί, ἀλλά οὐδέποτε δέν μποροῦμε
νά δεχθοῦμε οὔτε ἕνα γραμμάριο ἀπό τίς θλίψεις ποὺ πέρασε τό πρότυπό μας: Ὁ Χριστός!
Μέ μαθηματική λογική εἶναι ἕνα παράδοξο. Καί δέν εἶναι παράδοξο ποὺ ὄντως ἐγκλωβιζόμαστε στό παράλογο καί θυσιάζουμε τή χαρά μας γιαυτό. Δικαίως ὁ Albert Camus  ἔλεγε ὅτι ἡ ζωή εἶναι ἕνα θέατρο παραλόγου...
Ἄς ἀγκαλιάσουμε λίγο τόν πόνο, τό δάκρυ, τήν ἀποδοχή τῆς ἀδικίας...
Θά δεῖτε πῶς θά γεμίσουμε χαρά, ἀντοχή...
Θά γεμίσουμε ΧΡΙΣΤΟ!!!
Δοκιμᾶστε το!!! Τί ἔχετε νά χάσετε;;;

Μέσα σέ κήπους ὁλόγιομους περπάτησα... Κάθισα ἀποκαμωμένος διαβάτης... Εἶδα μορφές ταλαίπωρες ἀπό τόν ἴδιο τους τόν ἑαυτό ... Μιά μιζέρι...