Μέσα σέ αὐτό τό ἀπαράκλητο τοῦ κόσμου τούτου εἶναι ψέμα νά ποῦμε ὅτι δέν μᾶς συγκινεῖ ἡ ἀγάπη...Προχθές ἦρθε μιά κοπέλα ἄγνωστη σέ μένα...Χτύπησε τό κουδούνι...Ἀντίκρυσα ἕνα κορίτσι 24 χρονῶν...Ἦρθε ἀπό Ἀθήνα μόνη της...
-Γειά σας!
-Γειά σου παιδί μου, καλῶς ἦρθες!
- Ξέρετε, σᾶς παρακολουθῶ στό facebook. Κάθε πρωί ἀνοίγω τό προφίλ μου νά δῶ ἄν ἔχετε ἀναρτήσει κάτι...
Ἀπό κεῖ ξεκίνησε μιὰ ὡραία πνευματική συζήτηση. Τήν εἶδα νά χαλαρώνει λίγο-ἔτρεμαν τά χέρια της ἀπό τό τράκ...
-Πρώτη φορά πάω μόνη μου σέ μοναστήρι...Πρώτη φορά κάνω τέτοιο ταξίδι μόνη μου...Ἀλλά ἄξιζε αὐτή ἡ περιπέτεια...
Συγκινήθηκα...Μιλήσαμε ἀρκετά κι εἶδα τά νεανικά ὄνειρα καί τούς φόβους καί τὶς ἀναζητήσεις νά ξεδιπλώνονται μπροστά μου...Πῆγε ὁ νοῦς μου στό χρόνο...Χρόνια πίσω...Ὅταν κι ἐγώ κάπου στά 18μου ἄρχισα τίς πρῶτες ἐπισκέψεις μου σέ μοναστήρια τῆς Ἀθήνας γειτονικά τότε τῆς Πανεπιστημιακῆς μου βάσης...Χρόνια ἀλησμόνητα. Ἀθωότητα, προσδοκίες...Πίστευα ὅτι ὅλοι εἶναι ἄγγελοι...Ὄχι ὅτι τώρα δέν τό πιστεύω...Ἀλλά τώρα πιστεύω ὅτι ὅλοι εἶναι ἄγγελοι μέ πληγωμένα φτερά. Ἄνθρωποι ποὺ θά ἔπρεπε νά εἶναι ἄγγελοι, θά ἤθελαν νά εἶναι ἄγγελοι ἀλλά δέν μπόρεσαν, δέν τούς ἄφησαν οἱ καταστάσεις...Κι ὅμως ...Εἶναι κι αὐτοί πλάσματα τοῦ Ἴδιου Θεοῦ...Πού σίγουρα σάν Θεός εἶναι διαφορετικός ἀπό τούς ἀνθρώπους. Σίγουρα ἔχει μιάν ἄλφα ἀνωτερότητα. Γιά σκεφτεῖτε το...
Κατεβάσαμε τήν Ἄννα (ἄς δώσουμε ἕνα τυχαῖο ὄνομα) κάτω στόν σταθμό. Θά ἔφευγε τήν ἴδια μέρα. Ἔκανε ἕνα ταξίδι ἀστραπῆς.
-Σᾶς παρακαλῶ ἄν μπορεῖτε νά μέ κάνετε φίλη σας στό facebook. Εὐχαρίστως τῆς ὑπόσχομαι...
Χαιρετηθήκαμε στό σταθμό κι ἕνα χαμόγελο ἄνθισε στά χείλη της.
Γιαυτό τό χαμόγελο καί γιά τόσα ἄλλα -ἔστω καί ἐλάχιστα-ποὺ ἀνθίζουν πίσω ἀπό τίς ὀθόνες διαβάζοντας τίς ἀναρτήσεις μου θά συνεχίσω νά γράφω. Εἶναι φορές ποὺ ἡ κούραση μέ τά χτυπήματα σέ κάνει ἀδύναμο νά ἀντέξεις τά σχόλια τοῦ τύπου : "Μοναχή καί ἔχει facebook;" τί εἴδους μοναχή εἶναι αὐτή;; Καμιά φορά λοιπόν, κοντοστέκεται κανείς καί λέει: Μήπως τελικά κάνω κακό;; Μήπως;; Σέ μιά τέτοια καμπή ἤμουν κι ἔστειλε ὁ Θεός τήν Ἄννα, ἕνα ἄγνωστο κορίτσι νά χτυπήσει τήν πόρτα...Μπορεῖ νά μήν τήν ξαναδῶ...Μπορεῖ νά ἦταν ἄγγελος Κυρίου...
Ἕνα ξέρω: Ὅτι κι ἐμένα ἄνθισε τό χαμόγελο, ὄχι στά χείλη μά στήν καρδιά μου...
-Γειά σας!
-Γειά σου παιδί μου, καλῶς ἦρθες!
- Ξέρετε, σᾶς παρακολουθῶ στό facebook. Κάθε πρωί ἀνοίγω τό προφίλ μου νά δῶ ἄν ἔχετε ἀναρτήσει κάτι...
Ἀπό κεῖ ξεκίνησε μιὰ ὡραία πνευματική συζήτηση. Τήν εἶδα νά χαλαρώνει λίγο-ἔτρεμαν τά χέρια της ἀπό τό τράκ...
-Πρώτη φορά πάω μόνη μου σέ μοναστήρι...Πρώτη φορά κάνω τέτοιο ταξίδι μόνη μου...Ἀλλά ἄξιζε αὐτή ἡ περιπέτεια...
Συγκινήθηκα...Μιλήσαμε ἀρκετά κι εἶδα τά νεανικά ὄνειρα καί τούς φόβους καί τὶς ἀναζητήσεις νά ξεδιπλώνονται μπροστά μου...Πῆγε ὁ νοῦς μου στό χρόνο...Χρόνια πίσω...Ὅταν κι ἐγώ κάπου στά 18μου ἄρχισα τίς πρῶτες ἐπισκέψεις μου σέ μοναστήρια τῆς Ἀθήνας γειτονικά τότε τῆς Πανεπιστημιακῆς μου βάσης...Χρόνια ἀλησμόνητα. Ἀθωότητα, προσδοκίες...Πίστευα ὅτι ὅλοι εἶναι ἄγγελοι...Ὄχι ὅτι τώρα δέν τό πιστεύω...Ἀλλά τώρα πιστεύω ὅτι ὅλοι εἶναι ἄγγελοι μέ πληγωμένα φτερά. Ἄνθρωποι ποὺ θά ἔπρεπε νά εἶναι ἄγγελοι, θά ἤθελαν νά εἶναι ἄγγελοι ἀλλά δέν μπόρεσαν, δέν τούς ἄφησαν οἱ καταστάσεις...Κι ὅμως ...Εἶναι κι αὐτοί πλάσματα τοῦ Ἴδιου Θεοῦ...Πού σίγουρα σάν Θεός εἶναι διαφορετικός ἀπό τούς ἀνθρώπους. Σίγουρα ἔχει μιάν ἄλφα ἀνωτερότητα. Γιά σκεφτεῖτε το...
Κατεβάσαμε τήν Ἄννα (ἄς δώσουμε ἕνα τυχαῖο ὄνομα) κάτω στόν σταθμό. Θά ἔφευγε τήν ἴδια μέρα. Ἔκανε ἕνα ταξίδι ἀστραπῆς.
-Σᾶς παρακαλῶ ἄν μπορεῖτε νά μέ κάνετε φίλη σας στό facebook. Εὐχαρίστως τῆς ὑπόσχομαι...
Χαιρετηθήκαμε στό σταθμό κι ἕνα χαμόγελο ἄνθισε στά χείλη της.
Γιαυτό τό χαμόγελο καί γιά τόσα ἄλλα -ἔστω καί ἐλάχιστα-ποὺ ἀνθίζουν πίσω ἀπό τίς ὀθόνες διαβάζοντας τίς ἀναρτήσεις μου θά συνεχίσω νά γράφω. Εἶναι φορές ποὺ ἡ κούραση μέ τά χτυπήματα σέ κάνει ἀδύναμο νά ἀντέξεις τά σχόλια τοῦ τύπου : "Μοναχή καί ἔχει facebook;" τί εἴδους μοναχή εἶναι αὐτή;; Καμιά φορά λοιπόν, κοντοστέκεται κανείς καί λέει: Μήπως τελικά κάνω κακό;; Μήπως;; Σέ μιά τέτοια καμπή ἤμουν κι ἔστειλε ὁ Θεός τήν Ἄννα, ἕνα ἄγνωστο κορίτσι νά χτυπήσει τήν πόρτα...Μπορεῖ νά μήν τήν ξαναδῶ...Μπορεῖ νά ἦταν ἄγγελος Κυρίου...
Ἕνα ξέρω: Ὅτι κι ἐμένα ἄνθισε τό χαμόγελο, ὄχι στά χείλη μά στήν καρδιά μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου