Ὅλα τόσο ξαφνικά...

Τόσα ὄνειρα, τόσες σκέψεις, τόσες ἀγάπες...Μιά ζωή ἄδεια, χαμένη...
Ἕνας ἀνύπαρκτος σύζυγος, μιά ζωή μίζερη, ἕνα κενό, ἕνα χάος...
Κάπου κάπου δέν μπορεῖ κάπου φταίξαμε κι ἐμεῖς...
Κάτι κάναμε λάθος...Κάπου πήραμε τή ζωή μας λάθος...
Χρέη ἀπίστευτα...Μά πῶς;;
Μήπως κάποια κακή διαχείριση;; Κάποιο λάθος χειρισμό;;
Πού τώρα τόν δεχόμαστε ὡς κολαστήριο;;
Γιατί σέ μενα;; Ἀναφωνοῦμε μέ παράπονο;;
Μά γιατί ὄχι;; Τί πιό φυσιολογικό;;
Εἶναι πολύ παράδοξο ὅλοι νά θέλουμε νά λεγόμαστε χριστιανοί, ἀλλά οὐδέποτε δέν μποροῦμε
νά δεχθοῦμε οὔτε ἕνα γραμμάριο ἀπό τίς θλίψεις ποὺ πέρασε τό πρότυπό μας: Ὁ Χριστός!
Μέ μαθηματική λογική εἶναι ἕνα παράδοξο. Καί δέν εἶναι παράδοξο ποὺ ὄντως ἐγκλωβιζόμαστε στό παράλογο καί θυσιάζουμε τή χαρά μας γιαυτό. Δικαίως ὁ Albert Camus  ἔλεγε ὅτι ἡ ζωή εἶναι ἕνα θέατρο παραλόγου...
Ἄς ἀγκαλιάσουμε λίγο τόν πόνο, τό δάκρυ, τήν ἀποδοχή τῆς ἀδικίας...
Θά δεῖτε πῶς θά γεμίσουμε χαρά, ἀντοχή...
Θά γεμίσουμε ΧΡΙΣΤΟ!!!
Δοκιμᾶστε το!!! Τί ἔχετε νά χάσετε;;;