Ξέρω ὅλα τά προβλήματά σου τά ἴδια καί σήμερα. Δέν ἄλλαξε τίποτε. Μάλιστα ξύπνησες μέ πόνο στή μέση, πονοκέφαλο, μέ ἀνακατεμένο στομάχι...Ξαφνικά πῆγες νά πιεῖς νερό καί ἔπεσε τό καπάκι ἀπό τά χέρια σου...Ἀγωνιᾶς: Λές νά ἔχω κάποια κρυφή ἀρρώστια;; Λές;; Χίλια λές νά παιρνοῦν ἀπό το μυαλό σου καί σάν κινηματογραφική ταινία κάποιες ἀπογοητεύσεις, κάποια λόγια ἐπιτυχημένων ἀστῶν καί καλῶν χριστιανῶν...Χωρίστηκε καί ἡ ἐκκλησία σέ στρατόπεδα...Μοῦ ἔλεγε προχθές φίλος ἱερομόναχος: Εἶμαι στη μαύρη λίστα γιατί λέω τήν ἀλήθεια...Καί τό πιστεύω. Δέν ὑπερβάλλει..Τί νά λέμε...Ἡ ζωή εἶναι μικρή τόσο μικρή ποὺ μιὰ μέρα θά φτάσει ἐκείνη ἡ ὥρα μας-ἡ μεγάλη ὥρα ποὺ λέει καί ὁ πατήρ Ζαχαρίας τοῦ Ἔσσεξ-καί θά λέμε: Μά πῶς τόσο γρήγορα;; Μά, ἤθελα λίγο ἀκόμα...Βλέπεις ἡ ζωή εἶναι τόσο γλυκιά ποὺ ὅσο κι ἄν εἴμαστε μπολιασμένοι ἀπό τήν προσδοκία τῆς αἰωνίου ζωῆς-ἐντούτοις κανείς μας δέν θέλει νά πεθάνει...Καθημερινά μοῦ ζητᾶνε νά προσεύχομαι γιά ὑπερήλικες 85, 90 ἐτῶν ποὺ μπαίνουν στό νοσοκομεῖο γιά κάποια ἀρρώστεια κι ὅμως οἱ συγγενεῖς τους κάνουν τά πάντα νά τούς κρατήσουν στή ζωή λίγο ἀκόμα...Βλέπετε πώς μᾶς νικᾶ ἡ ἀγάπη;; Πῶς νικᾶ τή λογική;; Πῶς νικᾶ ἀκόμα καί τήν πνευματικότητά μας;; Τήν ὅποια τέλος πάντων...Μέ νύχια καί μέ δόντια θέλουμε νά κρατήσουμε τή ζωή, τήν ὑλική ζωή...Νά ξημερώσουμε καί νά ἀντικρίσουμε τόν ἥλιο...Πόσες διαφορετικές ἐπιλογές θά κάναμε ἄν ξέραμε...
Ὅλα ἔχουν μπεῖ σέ ἕναν διαφορετικό ροῦ-δέν ξέρω ἄν τό ἔχουμε "πιάσει" αὐτό. Γιαυτό πιά ἡ ξύλινη ἐκκλησία δέν ἀγγίζει. Γιαυτό ζητᾶμε λόγο μεστό, ἀληθινό, ταπεινό...Γιαυτό ὁ Θεός ἀναδεικνύει πρόσωπα ποὺ μᾶς δίνουν τό χέρι γιά μιὰ οὐσιαστική ἀπελευθέρωση...Εἶναι κρίμα νά εὐτελίζουμε τή λίγη αὐτή ζωή μας. Νά τυραννιόμαστε. Νά βασανιζόμαστε. Ἤ νά ἀφήνουμε νά μᾶς βαασανίζει ἡ τόση τοξικότητα...Ἦρθε χθές ἕνας κύριος νά κάνει μιὰ ἐξυπηρέτηση-διακονία μέσα στό μοναστήρι. Ἐγώ: Ἡ Ἁγία Τριάδα νά σᾶς τό ἀνταποδώσει! Ἐκεῖνος: Δέν θέλω ἀνταπόδοση. Τό κάνω ἀπό τήν καρδιά μου γιατί τό θέλω, κι ἄς μήν μοῦ τό ἀνταποδώσει ὁ Θεός. Ἔμεινα ἄφωνη. Πολλή θεολογία μέσα σέ λίγες ἁπλές λέξεις. Τί νά τά κάνω τά δικά μας θεολογικά φῶτα;; Ἔφτασε ὁ ἄνθρωπος στό βίωμα τοῦ υἱοῦ ἀπέναντι στόν Θεό καί στούς ἀνθρώπους κι ὄχι στό βίωμα τοῦ μισθωτοῦ.
Κάποτε εἶχα ἀκούσει ἀπό κάποιον γέροντα τό ἑξῆς: Ἄν σοῦ λέγανε ὅτι γιά ὅλα ἔκανες τελικά, νηστεῖες, καλές πράξεις προσευχές, δέν ὑπάρχει ἀντίκρισμα δέν ὑπάρχει παράδεισος, δέν ὑπάρχει μισθός τι θά ἔλεγες τοῦ Θεοῦ: Α, ρε Θεέ μου, ἄδικα ἀγωνιζόμουν;; Μέ ξεγέλασες τελικά;;
Τουτέστιν: Τό τώρα τοῦ Θεοῦ. Ἐδῶ καί τώρα. Μήν κοιτᾶς πίσω. Μήν κοιτᾶς αὔριο. Μήν ἀγχώνεσαι. Κάνε αὐτό ποὺ πρέπει σήμερα κι ἄσε τόν ΘΕΟ νά ἀποφασίσει...Τελικά σκέψου κάτι: Πῶς ὅ,τι καί νά κάνεις, τελικά Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟ ΘΕΟ!