Σάββατο 4 Νοεμβρίου 2017

Μέσα σέ κήπους ὁλόγιομους περπάτησα...
Κάθισα ἀποκαμωμένος διαβάτης...
Εἶδα μορφές ταλαίπωρες ἀπό τόν ἴδιο τους τόν ἑαυτό ...
Μιά μιζέρια. Ἕνα μηδέν κι ἕνα τίποτα νά ματώνουν νά τό κάνουν κάτι, νά τό κάνουν ζωή...
Στέκομαι στό παράθυρο καί κλαίω...
Τόση χαρά;; Τόσο ναί! Τόση κατάφαση τῆς παρουσίας Σου, Χριστέ μου;;
Προχωρῶ καί πορεύομαι καί κρατῶ τόσα λουλούδια καί τόσα χαμόγελα καί τόσα ΝΑΙ παραμάσχαλα...
Ὄνειρο ἡ ζωή καί νά ἦταν κι ἄλλη!
Χρώματα μέ πνίγουν καί φῶς !!!
Πολύ φῶς..
Καί μιά ἀγκαλιά, θεϊκή καί ἀπρόσμενη!
Μοῦ γνέφει ὁ Ἥλιος καί Τόν βλέπω!
Θέλω νά Τόν δεῖτε κι ἐσεῖς;;
Δέν Τόν βλέπετε;;
Κρύβεται σέ αὐτό τό "τώρα Του"...
Σέ αὐτό τό αἰώνιο καί ἀπαιτητικό τώρα Του...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Μέσα σέ κήπους ὁλόγιομους περπάτησα... Κάθισα ἀποκαμωμένος διαβάτης... Εἶδα μορφές ταλαίπωρες ἀπό τόν ἴδιο τους τόν ἑαυτό ... Μιά μιζέρι...